Theaterkrant, Rosalie Fleuren, 28 augustus 2024

''(...) Drie ruimtes zijn op die manier hoorbaar gemaakt en elke ruimte gonst mee met de koorzang. De galmende akoestiek van de trappenhal, de zangerige pijpleidingen op de eerste lekvloer en de doffe echo van het bedompte waterreservoir – de compositie die Celia Swart baseerde op de metingen in elk van de ruimtes, bevat hun kwaliteiten en versterkt ze. Ondertussen resoneert het gebouw mee om zo een eigen bijdrage aan het concert te leveren. (...) ''

​

PZC, Rolf Bosboom, 29 augustus 2024

''(...) Het koor leidt het gezelschap geleidelijk naar hemelse hoogte. Boven in de toren - eerst op de lekvloer onder het reservoir, later ook ín het reservoir - rijgen de klanken zich steeds meer aaneen tot een indrukwekkend muziekstuk, dat alleen maar hier gezongen en ervaren kan worden. (...) ''

​

Het Parool, Britt van Klaveren, 27 januari 2023

''(...) Af en toe borrelde de vraag op: ondersteunen de beelden de muziek of andersom?

Het antwoord varieerde per compositie, maar componiste Celia Swart (1994) had deze balans feilloos onder controle in haar werk Losing: we hoorden herhaalde arpeggio’s op de piano, afgewisseld met korte hoge noten, vergelijkbaar met een telefoonnotificatie.

Bij elke herhaling viel er een aantal noten weg, waardoor er nieuwe patronen ontstonden in de muziek. Tegelijkertijd zagen we op de schermen hoe Swart stukjes behang wegtrekt, en daaronder een ander behang tevoorschijn komt: simpel, effectief en niet overheersend. (...) ''

​

De Volkskrant, Guido van Oorschot 30 mei 2022

''(...)  Het Concertgebouworkest heeft zijn recente uitstapjes naar de nieuwe muziek bij elkaar geveegd op een cd-box. De enige vrouw onder dertien componisten, de jonge Nederlandse Celia Swart, geeft de knock-out. (...) Ze heet Celia Swart (1994) en timmert behalve als componist ook als saxofonist en visueel kunstenaar aan de weg. Met Reflections, voor orkest en de elektrische harp van Remy van Kesteren, levert Swart een stuk dat de aandacht vanaf noot één grijpt en acht minuten niet meer loslaat. Louis Andriessen schemert door in de doortrapte plaatsing van akkoorden. Exquise zijn de vibraties waarmee zo’n akkoord uitdooft. Met gepluk en geratel legt Van Kesteren een betoverende halo. Doodzonde dat dit stuk tot nu toe alleen tijdens een concertstream de zaal in werd gestuurd. (...) ''

​

NRC, Joep Stapel, 7 december 2020

'' (...) Componist Celia Swart (1994) koos een tegenovergestelde benadering, ver van het straatrumoer. Haar Reflections voor harp en orkest ging over hoe een individu gaandeweg een eigen stem vindt. Swart begon met een tinkelend klankbeeld van spectrale belletjes en klokken, gemarmerd met golfslag en rimpelingen. Solist Remy van Kesteren emancipeerde zich uit dat klankbeeld met steeds scherpere, elektronisch vervormde nootherhalingen, die een web van in elkaar grijpende en verschuivende echo’s creëerden. Reflections was ruimtelijke, nadrukkelijke epische muziek, die zich in verschillende tijdschalen voltrok. (...) ''

​

De Volkskrant, Guido van Oorschot, 17 maart 2019, 

'' (...) De veelzijdigste kunstenaar die zich meldt is een Nederlandse. Ze heet Celia Swart, is halverwege de 20 en timmert aan de weg als jazzsaxofonist, klassiek componist, fotograaf, filmer en maker van grafisch werk. Op de jazzsax na vloeit alles samen in Zoning out. Het ‘afdwalen’ of ‘in zichzelf opgaan’ uit de titel klinkt door in lange, verglijdende klanken. Intussen zweven op een filmscherm boven het Nieuw Ensemble flatlandschappen voorbij in rood, zwart en blauw, steeds in een ander perspectief. Het roept grootstedelijke weemoed op, die traag wegsterft in een hoge, eenzame toon. (...) ''

​

NRC, Joep Christenhusz, 15 maart 2019

​'' (...) Zoning Out van de Nederlandse Celia Swart viel op door een subtiele verstrengeling van muziek en animatiebeelden. (...) ''

​​

​

​